"Ja odbywałem podróże, bo taki był mój kaprys i taka pasja, twój ojciec nigdy nie odczuwał bodaj najmniejszej potrzeby podróżowania, podróżował zawsze, bo tak wypadało, według beznadziejnych planów, jakie opracowywali dla niego inni, sami obrzydliwi ludzie, mówiący zawsze o sobie, że są znawcami sztuki. Musisz pojechać do Rzymu i iść do Kaplicy Sykstyńskiej, mówili do niego, a on wsiadał w pociąg, jechał do Rzymu i szedł do Kaplicy Sykstyńskiej. Musisz zobaczyć Giorgionego, który wisi w Accademii i nazywa się La Tempesta, mówili do niego, a on wsiadał w pociąg, jechał do Wenecji i oglądał obraz Giorgionego, który nazywa się La Tempesta. Mówili, musisz pojechać do Werony i obejrzeć grób Romea i Julii, a on jechał i oglądał. Akropol, mówili, koniecznie musisz go zobaczyć, jechał więc do Aten i oglądał Akropol. Musisz zobaczyć Rembrandta, mówili, musisz zobaczyć Vermeera, musisz zobaczyć katedrę w Strasburgu i katedrę w Metru. Jeździł wszędzie i oglądał to, co mu polecali tak zwani
"...Roithamer wciąż bronił się przed tymi objawami zachwytu swojego przyjaciela Höllera, a nawet studził zapał podziwiającego go przyjaciela, kiedy ten okazywał swój zachwyt mocniej, niż był to w stanie znieść wyczulony na tym punkcie Roithamer, wciąż robił też wszystko, aby uzmysłowić Höllerowi, że on, Roithamer, nie zasługuje na żaden podziw, należy mu się wszakże, tak jak każdemu pracującemu, szacunek, i że szacunek, a właściwie poszanowanie, to właśnie najpożyteczniejszy element w relacjach między przyjaciółmi, najbardziej odpowiedni dla nich, a zwłaszcza dla ich przyjaźni, że ludzie wciąż okazują podziw, tam gdzie powinni okazywać poszanowanie, że ten błąd okazywania podziwu zamiast, jak być powinno, poszanowania, do czego wszakże większość ludzi nie jest zdolna, poszanowanie bowiem jest chyba najtrudniejszą formą w relacjach międzyludzkich, większość ludzi jest kompletnie niezdolna okazywać poszanowanie, a właśnie ono jest najważniejsze..."